Στις 4 Απριλίου σημειώθηκαν συγκρούσεις δυνάμεων των ΜΑΤ με πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων και οικογένειες, έξω από τη δομή φιλοξενίας στο πρώην στρατόπεδο Αναγνωστοπούλου στα Διαβατά.
Η Ελλάδα έχει γίνει η πύλη προς την Ευρώπη για χιλιάδες ανθρώπους, που αναζητούν προστασία. Προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τις διώξεις, έρχονται στην Ελλάδα κυρίως από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Μεταξύ των ανθρώπων αυτών είναι και πολλοί ανήλικοι αλλά και έγκυες γυναίκες και ηλικιωμένοι. Η δοκιμασία γι’ αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει τελειώσει, διότι η άφιξή τους στην Ελλάδα δεν σημαίνει ούτε προστασία ούτε ασφάλεια. Συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπερπλήρη κέντρα «φιλοξενίας» και έλλειψη ενός αποτελεσματικού συστήματος παροχής ασύλου είναι εικόνες μέσα από τις οποίες βλέπει κάποιος την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Η μέχρι τώρα ελληνική μεταναστευτική πολιτική έχει χαρακτήρα περισσότερο «κατασταλτικό», «αστυνομικό», «αμυντικό» και «απωθητικό» και άρα αρνητικό ως προς το περιεχόμενό της. Μετά από 30 περίπου χρόνια εμπειρίας της Ελλάδας ως χώρας υποδοχής μεταναστών, η ελληνική μεταναστευτική πολιτική εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από μία σχετική υστέρηση: εμφανίζεται πάντα ως αντίδραση στα γεγονότα παρά ως κατευθυντήρια δύναμη. Περιορίζεται δηλαδή σε μια αποσπασματική προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων που έχουν ήδη παγιωθεί στην ελληνική κοινωνία.
Η συνέχιση του φαινομένου της μετανάστευσης προς την Ελλάδα δείχνει ότι η χώρα χρειάζεται μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και συνολική πολιτική προσέγγιση του φαινομένου για να αντιμετωπίσει τις διεθνείς μετακινήσεις πληθυσμών. Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων που προέκυψαν λόγω της μετανάστευσης στην ελληνική κοινωνία προτείνεται μια νέα προσέγγιση. Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει υπόψη της τα δύο Παγκόσμια Σύμφωνα που υιοθετήθηκαν από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον Δεκέμβρη του 2018. Συγκεκριμένα: Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε, με συντριπτική πλειοψηφία, αλλά χωρίς τις ψήφους των ΗΠΑ και της Ουγγαρίας, το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τους Πρόσφυγες, στόχος του οποίου είναι να βελτιωθεί η παγκόσμια διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Το Σύμφωνο αυτό δεν προκάλεσε εντάσεις όσο το αντίστοιχο Παγκόσμιο Σύμφωνο για την Ασφαλή, Τακτική και Ομαλή Μετανάστευση. Και τα δύο Σύμφωνα δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα και πηγάζουν από τη Διακήρυξη της Νέας Υόρκης που είχε υιοθετηθεί ομόφωνα το 2016 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ. Το Παγκόσμιο Σύμφωνο για την Ασφαλή, Τακτική και Ομαλή Μετανάστευση βασίζεται στο διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υποστηρίζει τις αρχές της μη παλινδρόμησης και μη διάκρισης. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Σύμφωνο διασφαλίζεται ο αποτελεσματικός σεβασμός, η προστασία και η εκπλήρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των μεταναστών, ανεξάρτητα από το καθεστώς μετανάστευσής τους σε όλα τα στάδια του κύκλου μετανάστευσης. Επαναβεβαιώνεται επίσης η δέσμευση για την εξάλειψη όλων των μορφών διακρίσεων, συμπεριλαμβανομένου του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας, κατά των μεταναστών και των οικογενειών τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ελληνική κυβέρνηση οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η μετανάστευση αποτελεί μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας σε όλη την ιστορία και να αναγνωρίσουν ότι είναι πηγή ευημερίας, καινοτομίας και αειφόρου ανάπτυξης στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας και ότι αυτές οι θετικές επιπτώσεις μπορούν να αυξηθούν με την ανάπτυξη καλύτερης μεταναστευτικής πολιτικής.
του Βασίλη Α. Πανταζή, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υποψήφιου Ευρωβουλευτή ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
